Napady ZBÓJNICKIE

Bieszczady to kraina naturalnie stworzona do zbójowania. Już od XV wieku ukrywali się w lasach i na wzgórzach Ci, którzy chcieli zniknąć z oczu władzy czy sprawiedliwości. Trudnili się zbójowaniem, nazywano ich Bieszczadnikami, Tolhajami, Opryszkami czy po prostu Zbójami.

Prawdziwy jednak zbójnicki wyraj nastąpił w wiekach XVII i XVIII. W dolinach liczne trakty i przełęcze z przechodzącymi na węgierską stronę bogatymi kupcami stwarzały okazję do kradzieży. Były to jednocześnie wieki wojen i niepokojów w Rzeczypospolitej jak i w Koronie świętego Stefana. Bieda, głód, epidemie, bunty chłopskie sprawiały, że decyzja o podjęciu się zbójnickiego fachu przychodziła nader łatwo. Do oddziałów zbójnickich częstokroć dołączała się zubożała szlachta z Ziemi Sanockiej i Przemyskiej, która w łupieszczym życiu widziała możliwość dostosowania swojego majątku do potrzeb stanu. Podobny los wybierali także podstarzali rycerze i wojacy, dla których nie było miejsca ani zajęcia w rodzinnej chacie, a którzy znali się na wojennym rzemiośle. Robili zatem to, czym trudnili się dotąd czyli rabowali, jednak dla mniej wzniosłych ideałów.Przeniesiemy Was w czasie na spotkanie ze zbójnikami Ziemi Sanockiej i dzikiego Bieszczadu. Spotkanie z ludźmi nieokrzesanymi, rubasznymi i czasem okrutnymi jak czasy, z których pochodzą. Braćmi zawadiakami, wołoskim pasterzem co w niewoli osmańskiej ludzkiego zapomniał języka.